Bonaire – duizend kleuren blauw

Bonaire, met je eindeloze, hagelwitte stranden, je palmbomen en cactusbomen. Met je eeuwig zwoele warmte en je sterke bries. Met je onrustige zeeën met duizend kleuren blauw en diepste dieptes vol leven.

Ik kan niet genoeg woorden vinden om te beschrijven hoe fijn Bonaire was. Onze tijd samen was te kort maar oh, zo waardevol. Elke dag werd optimaal benut en er werd vol op genoten. Ik was met de meest fijne mensen en ik besef me maar al te goed dat ik het enorm getroffen heb. Ik maak de mooiste reizen en krijg de kans om vol op te genieten.

Zwemmen in verborgen wateren in Washington Slagbaai, het nationale park van Bonaire. Ezeltjes aaien bij The Donkey Sanctuary, met mijn voeten in het zand op Klein Bonaire, mijn ogen uitkijken en gruwelijk verbranden bij 1000 Steps, een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien. Snorkelen bij de mooiste riffen, samen met de grootste zeeschildpadden. Flamingo’s en cactussen spotten. Onze verjaardagen vieren.

We hebben wat locals gesproken, waarvan een aantal mensen me zijn bijgebleven. In Slagbaai spraken we een man die daar een ranger/boswachter was, bekend over het hele eiland. We hebben hem een tijd gesproken over de natuur van Bonaire, de ‘troep’ die je soms langs de weg ziet, en wat voor invloed een zware storm op het eiland zal hebben. De passie waarmee die man over zijn werk praat vond ik bewonderingswaardig. Hoe inspirerend is het om te zien dat iemand zijn leven aan de natuur wijdt en niet veel meer nodig heeft.

Daarnaast spraken we een Nederlandse dame die haar hele hebben en houden in ons land heeft opgegeven om een ezeltjesopvang te beginnen op Bonaire. De ezels werden vroeger gebruikt voor vervoer en arbeid, maar toen zij niet meer nodig waren werden ze gedumpt. De ezels hebben zich voortgeplant, maar kunnen eigenlijk helemaal niet zo goed overleven op het eiland. In The Donkey Sanctuary wordt onderdak, voedsel en (medische) verzorging geboden aan al meer dan 600 ezels. Alles wordt betaald door middel van donaties en er werken veel vrijwilligers. Je kunt een ezel adopteren of wortels kopen om ze te kunnen voeren. Je rijdt met de auto door het park waar de ezels rondom de auto lopen, wat een geweldige ervaring!

Ik heb heimwee naar Bonaire, naar de rust, de ruimte en het stressloze bestaan. Naar Sorobon. Naar de lekkere ijsjes van Gio’s, naar hagedissenvrienden. Naar de prachtige zonsondergang. Until we meet again, want hier kom ik zeker nog eens terug.